سلام
دیروز نمایش و دیدم.از دیروز سر درد دارم گیجم منگم.نمیدونم چه کنم.فقطم همین سوالا میاد تو ذهنم که من چرا اینجام باید چه کار کنم اصن من کی هستم.تو نمایش یه لحظه ی خیلی کوتاه یه جمله ی کوچیک از زبون خود شهید پخش شد تا قبل از اون عادی بودم ولی وقتی اون صدا پخش شد و وقتی تو ذهنم مرور شد تمام اون صحنه ها واقعیت بوده همه ی اون ظلما همه ی اون تلاشا یه هو یه بغض سنگین راه گلومو بست نمی خواستم بزارم بشکنه دوست ندارم کسی گریه مو ببینه تمام بدنم میلرزید قلبم نزدیک بود سینه مو بشکافه من موفق شدم نزاشتم اشکم سرازیر شه اما
هنر یکی از بیننده های متوسطه ی اول تاتر«جابر»
♫♫ لای ... لالایی گل شبنم ...
اشکت می باره نم نم
خوابت می بره کم کم
